Ile razy słyszeliście lub czytaliście frazy, że np.: „według amerykańskich naukowców” albo „naukowcy twierdzą”? Pewnie nie raz i nie dwa, zwłaszcza w tekstach pretendujących do miana popularnonaukowych. To takie wyrażenia, które w nas odbiorcach mają wzbudzić przekonania, że to co zaraz usłyszymy zostało wywnioskowane na podstawie rzetelnych badań. I pewnie tak jest w większości przypadków, tyle tylko, że po tej zbitce słów nie zawsze padają konkretne nazwiska naukowców przeprowadzających dane doświadczenia, daty i tytuły ich prac itd. A powinny! Jeśli bowiem chcemy o czymś mówić i na coś się powoływać musimy mówić o konkretach, a przynajmniej wtedy jeśli ma mieć to znamiona naukowe. Musimy mieć dowód na poparcie swoich wniosków i musimy tego dowodu wymagać od innych.
I właśnie o tym mówi kampania informacyjna „a dowodzik jest?”
Pragniemy zachęcić do weryfikowania informacji poprzez poszukiwanie dowodów naukowych jak również do zwracania uwagi na ich jakość lub brak. Ponadto chcemy propagować umiejętność krytycznego myślenia oraz przybliżać metodologię nauki.
To akcja, której ideę odnaleźć można w słowach znanego fizyka, laureata Nagrody Nobla – Richarda Feynmana, tłumaczącego na czym polega rzetelność naukowa: „ […]„ kiedy przeprowadzacie doświadczenie, powinniście podać wszystkie czynniki, które mogłyby podważyć uzyskany przez was wyniki; powinniście nie tylko przekazać swój pogląd, ale także ujawnić wszystkie inne czynniki, które mogą ten tłumaczyć; powinniście podać czynniki, których wpływ na warunki doświadczenia waszym zdaniem został wykluczony przez wcześniejsze doświadczenia, żeby ktoś inny mógł sprawdzić, czy rzeczywiście został wykluczony. Należy ujawnić szczegóły, który mogłyby podważyć waszą interpretację, o ile je znacie. […] Podsumowując – chodzi o to, żeby postarać się podać wszystkie informacje, które mogłyby pomóc innym w ocenia waszej pracy, a nie tylko te informacje, które prowadzą do określonych wniosków.”[1]
Więcej informacji TUTAJ i na plakatach w szkole.
[jmb]
[1] Feynman, R., „Pan raczy żartować, panie Feynman! Przypadki ciekawego człowieka”. Kraków, 2007, s. 342.
