Gogole już tak mieli, że ludzie przychodzili do nich z różnymi historiami. A oni te historie zapamiętywali. I opowiadali. Bo Gogola nie potrafi zatrzymać historii w sobie, chce ją zawsze posłać dalej.

Wydawałoby się, że rozmowa o książce „Po trochu” Weroniki Gogoli (Wydawnictwo Książkowe Klimaty), której zarówno kompozycja (wzorująca się na strofach polskiej pieśni żałobnej „Żegnam cię, mój świecie wesoły”) jak i tematyka odsyła do kwestii związanych z przeżywaniem strat, odejść, chorób i śmierci, sprawi, że nastrój nam siądzie, tak się jednak nie stało.

Wbrew bowiem powyższemu myślą przewodnią spotkania Dyskusyjnego Klubu Książki były czułe rozważania o życiu, pamięci, trwaniu, szukaniu odpowiedzi na to jak ten swój czas, na tej trzeciej od słońca planecie, zagospodarować, by móc, podobnie jak Mariusz Szczygieł przed śmiercią napisa[ć] światu tyko jedno słowo: „dziękuję”.

 Rozmowę wzbogaci*śmy intertekstualnym kontekstami: wspomnianą cytatem, a nagrodzoną Literacką Nagrodą Nike w 2019 roku – książce Mariusza Szczygła, „Nie ma”,(Wydawnictwo Dowody na Istenienie) , laureatką tej samej nagrody, tyle, że w roku 2018 – książką Marcina Wicha, „Rzeczy, których nie wyrzuciłem”,(Wydawnictwo Karakter) przejmującym debiutem Miry Marcinów, „Bezmatek”,(Wydawnictwo Czarne); poruszająco-przepiękną pozycją Ingi Iwasiów, „Umarł mi : notatnik z żałoby”,(Wydawnictwo Czarne) ; metaforycznymi Juliana Barnesa, „Wymiarami życia”, w tł. Dominiki Lewandowskiej-Rodak, (Wydawnictwo Świat Książki)

#dkk#literackanagrodanike #books #rozmowyoksiążkach  #dyskusjeoksiążkach #dyskusyjnyklubksiążki #mdkk #bibliotekazso4 #czytambolubie #deathlovedones #śmierć #strata #żałoba #pamięć

[for i tekst @book_on_prescription]