„Umarła przy moich narodzinach - powiedziałam. Czując, że głos mi się łamie, parłam dalej. Dopóki mówiłam, nie groziło mi, że się rozpłaczę. - Miała dziewiętnaście lat. Tu właśnie chodziła, gdy diagnozowano u niej AZP. Do Theden. Z tego powodu ją wywalono. I Lux chyba musiał o tym wiedzieć, prawda? Miał to w jej dokumentacji medycznej. Czemu więc próbował odwieść mnie od pisa-nia pracy o AZP? Co jeszcze Lux postanowił przede mną ukrywać?

- Lux nie może niczego postanowić, Rory - zaprotestował North. - Lux to aplikacja działająca według algorytmu napisanego przez programistów po tym jak biznesmeni podszywający się pod specjalistów od nauk społecznych zdecydowali, że „zoptymalizują" społeczeństwo, sprawiając, by żyło mu się bardziej bezproblemowo.

- Niech będzie, tylko ten algorytm ustalił, że istnieje sześcioro ludzi zdolnych w jakiś sposób zmienić moje życie w chaos. To niesamowite, North. Naprawdę przeraźliwie niesamowite. Kim są ci ludzie i co ma do tego czegoś moja grupa krwi? Na moim miejscu nie chciałbyś się dowiedzieć? - Jasne, ale... Złapałam go za ramię. - Zrób to więc. Przesuń je na listę szans. Lux jest tak zaprogramowany, żeby kierować człowieka w stronę jego szans, prawda? Jeśli więc ci ludzie są na szczycie listy, to...”[1]

[1] Miller, L., Aplikacja. 2015, s. 223.