Grudniowe spotkanie poświeci*śmy dyskusjom nad powieścią tureckiej pisarki, i teraz dzięki reportażowi o tym kraju, zyskałyśmy większy wgląd w uwarunkowanie kulturowe, historyczne, społeczne czy geopolityczne pozwalające w satysfakcjonujący (ale też zwiększający jeszcze nasz apetyt na eksplorację) sposób połączyć literacką fikcją, nasze wyobrażenia i wyimki z tamtej rzeczywistości w sensowną (no właśnie, chyba raczej w obfitującą w paradoksy) całość.
Dodatkowe konteksty zyskałyśmy również poprzez oglądanie/wysłuchanie spotkania z autorem książki Witoldem Szabłowskim, link na stories.
Na kolejnym zaś rozmawiać będziemy o powieści, Bernardine Evaristo, „Dziewczyna, kobieta, inna", która została wyróżniona The Man Booker Prize w 2019 roku, do spółki z „Testamentami” Margaret Atwood.
Dedykowaną „Siostrom, sistas, sistahs, siostrzeństwu, kobietom, womxn, wimmim, womyn, braterstwu, braciom, bredrin, bruvs, naszym mężczyznom i facetom, a także wszystkim osobom LGBTQI w wielkiej ludzkiej rodzinie”.
Autorka powieści „Siedmiu mężów Evelyn Hugo” Taylor Jenkins Reid w jednym z wywiadów stwierdziła, iż jedynym czego zawsze pragnęła, było to, by ludzie czytający jej książki, coś poczuli, czegoś doświadczyli, coś przeżyli.
I z całą odpowiedzialnością mogę stwierdzić, że cel swój osiągnęła! Raz, że nie tylko podczas spotkania DKK, poświęconego tej powieści, emocjonawałyśmy się jej treścią, dyskutując, czy spierając się nad kolejnymi wątkami, próbując pokazać naszą perspektywę odczytania danej sceny, ale niektóre z nas wylały morze łez (nie spojlerując, nadmieniam, iż w powieści dochodzi do kilku dramatycznych, ostatecznych momentów) śledząc wątek Harry’ego, Evelyn i Celii.
A tak wygląda nasz czytelniczy rozkład jazdy na rok 2023, w związku z tym jak rozliczane są środki w tym projekcie, plan ten zaczyna się od marca (w lutym i styczniu przeczyta*śmy dwie książki: Lato utraconych A. Kańtoch i Ten dziwny wiek Kiley Reid ; przełożyła @miasto_ksiazek) i mamy apetyt na więcej tak dobrych opowieści!
Dla zorientowanie się w tym, jak działa DKK wpadajcie na yt obejrzeć filmik reklamujące DKK, wśród osób biorących udział w filmie również nasza była Klubowiczka Zuzanna Sondowska i moderatorka DKK @_book_on_prescription
Jakoś rzadko zdarza nam się na spotkaniach DKK rozmawiać o swoich ulubionych książkach, nie dlatego, że ich nie mamy (z tym to raczej bywa odwrotnie, trudności nastręcza wyłonienie jednej z obfitości tytułów), ale z uwagi na to, że przeważnie pochłonięte/ci jesteśmy aktualnie przeczytaną książką i ona zajmuje cały dostępny ( a nawet i wchodzi poza ramy) czas na dyskusję.
Fajnie więc było, że na ostatnim udało nam się wpleść narrację o rekomendowanych książkach w harmonogram spotkania, bo, jak pewnie wiecie/wiemy, nie ma to jak personalne rekomendacje.
Tym sposobem na listę koniecznych przeczytań wpadła książka Marty Dzido „Kobiety Solidarności”, @wydawnictwo_swiatksiazki odkłamujące utrwalone stereotypy na marginalny udział kobiet w Solidarności i strajkach w Stoczni. Bo „książka jest napisana jak najlepsza powieść, a nie nudny historyczny wywód”.
📘Ostatnie przed feriami spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki, ale pierwsze w którym jako prowadząca dyskusję debiutowała Natasza. I moi drodzy, jakiż to był obiecujący start.
📘Czas minął nam błyskawicznie na rozkimianiu wątków, badaniu, które zachowania głównej bohaterki wynikały z jej klasowego, rasowego przywilejów, a które z nieumiejętności, braku wyczucia, nie słuchania drugiej osoby.
📘Jakie systemowe zaniedbania sprawiają, że rasizm tak mocno się wciąż trzyma w świecie, jakie kroki należy podjąć, czy też co mieć zawsze w tyle głowy, by nie reprodukować zachowań, które wspierają dyskryminację, powielanie stereotypów, fetyszyzowanie konkretnej rasy (hint: w uproszczeniu - słuchaj, pytaj, a nie zakładaj, że jak masz dobre intencje i generalnie chcesz dobrze, to to wystarczy).
📘Udało nam się nawet dotknąć takich oczywistych, ale czasami brakuje nam na to czasu, kwestii jak redakcyjne prace, tłumaczenia etc.
Teraz już tylko trzymamy kciuki, żeby udało nam się dostać kasę z grantu na spotkanie z tłumaczkę!
Pierwsza w nowym roku kalendarzowym dyskusja w czasie spotkania naszego młodzieżowego klubu książki, i pierwsze z dwóch zaplanowanych na styczeń spotkań z książkami @wydawnictwo_poznanskie
Cóż to była za ciekawa rozmowa, co prawda zdominowana lekko przez kontekst częściowo wynikający z książki, a dotyczący pracy seksualnej, zagrożeń i prawnych rozwiązań (główna bohaterka powieści, w wyniku splotu różnych nieprzyjemnych, przemocowych zdarzeń, głownie ze strony mężczyzn, zostaje sprzedana do domu publicznego. Jednakże jest to zupełnie inny obraz niż znamy go chociażby z kart „Zbrodni i kary” Dostojewskiego. Leila mimo wielu traumatycznych doświadczeń jest przepięknie sportretowana w tej powieści, nie jest tylko ofiarą, jest również osobą, która wydobywa z ludzi to co dobre , co dla nich ważne, dając im przestrzeń na wzrastanie.
Rowerzystki (i rowerzyści) wszystkich poziomów umiejętności, to książka w której jazda na rowerze jest kluczowym motywem! Obok romansu (ale nie ckliwego), szumu morza i....płaczu dziecka.
Listopadowe, ale słoneczne, spotkanie, bo rozmawiałyśmy o książce "Bezsenność we dwoje" @sdessen, której akcja dzieje się latem na malowniczej nadmorskiej miejscowości.
Auden (tak, imię po tym znanym poecie Wystan Hugh Auden otrzymała dzięki literackim inklinacjom ojca, pisarza i wobec braku sprzeciwu matki wykładowczyni uniwersyteckiej) decyduje się spędzić swoje ostatnie wakacje przed pójściem na studia ze swoim tatą i jego nową rodziną, żoną Heidi, właścicielką miejscowego sklepu z rozmaitościami i ich nowo narodzoną córeczką Thisbe (tak, dziwnych imion ciąg dalszy ;-)).
Gogole już tak mieli, że ludzie przychodzili do nich z różnymi historiami. A oni te historie zapamiętywali. I opowiadali. Bo Gogola nie potrafi zatrzymać historii w sobie, chce ją zawsze posłać dalej.
Wydawałoby się, że rozmowa o książce „Po trochu” Weroniki Gogoli (Wydawnictwo Książkowe Klimaty), której zarówno kompozycja (wzorująca się na strofach polskiej pieśni żałobnej „Żegnam cię, mój świecie wesoły”) jak i tematyka odsyła do kwestii związanych z przeżywaniem strat, odejść, chorób i śmierci, sprawi, że nastrój nam siądzie, tak się jednak nie stało.
Wbrew bowiem powyższemu myślą przewodnią spotkania Dyskusyjnego Klubu Książki były czułe rozważania o życiu, pamięci, trwaniu, szukaniu odpowiedzi na to jak ten swój czas, na tej trzeciej od słońca planecie, zagospodarować, by móc, podobnie jak Mariusz Szczygieł przed śmiercią napisa[ć] światu tyko jedno słowo: „dziękuję”.
